အခမ္းအနားမႉး။ ။အစီအစဥ္(၆)အရ ခ်င္းဝိေသသတိုင္း ကိုယ္စားလွယ္ မဟာသေရစည္သူ ‘ကပၸတိန္မန္းတံုႏံုး’ က ေထာက္ခံတင္ျပရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ။
ၾသဘာသံမ်ား
ကပၸတိန္ မန္းတံုႏုန္း
ေလးစားအပ္ေသာ သဘာပတိ ႏုိင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔အစိုးရအဖြဲ႔ဝန္ႀကီးမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ျပည္နယ္ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားခင္ဗ်ား။ ခုလို ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ ညီလာခံမွာ က်ေနာ္ စကားေျပာခြင့္ ရတဲ့အတြက္ အထူးဘဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
က်ေနာ္ တင္ျပေဆြးေႏြးလိုတာကေတာ့ ဖက္ဒရယ္မူကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ဖက္ဒရယ္မူ၊ ျပည္ေထာင္စုမူကို လိုလားေနရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ‘ျပည္နယ္မ်ား ညီၫြတ္ေရးအဖြဲ႔’ ဥကၠ႒ႀကီး ေစာခြန္ခ်ိဳ မိန္႔ၾကားသြားသည့္အတိုင္း ဆက္လက္ၿပီး ေထာက္ခံသြားလိုပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၉၄၇)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလအတြင္းမွာ က်င္းပတဲ့ ပင္လံုညီလာခံက အစျပဳၿပီး ျပည္ေထာင္စုႀကီးေပၚေပါက္လာ တယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္က ေတာင္တန္းေဒသမ်ားနဲ႔ ဗမာျပည္မမွာရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ပူးေပါင္းၿပီး တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီၫြတ္မႈကို ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလို တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္မႈနဲ႔ ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကလို႔ လြတ္လပ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ရယ္လို႔ ျဖစ္ေပၚလာရတယ္ဆိုတာလည္း အမွန္အတိုင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လို႔ ျပည္ေထာင္စု ရယ္လို႔ တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ (၁၉၄၇)ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္မွာ ျပည္ေထာင္စု သေဘာသက္ေရာက္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒကို တင္ျပစဥ္က က်ေနာ္တို႔အားလံုး လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ဝိုင္းဝန္း ေထာက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီဖြဲ႔ စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒဟာ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္၊ ျပည္ေထာင္စုသေဘာထားမ်ားနဲ႔အညီ လက္ခံက်င့္သံုးသြားႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္မလာဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံ ဥပေဒဟာ ျပည္ေထာင္စုသေဘာ မသက္ေရာက္သလိုျဖစ္ေနတာ အေတာ္ၾကာၾကာ လက္ေတြ႔ ခံစားလာတဲ့အခါမွာ သိရွိလာရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္တန္းေဒသ လူနည္းစုေတြဟာ ပင္လံုးစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္ေဆာက္ၾကတာျဖစ္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စုႀကီးမွာ အဓိကဦးေဆာင္ေနတဲ့ ေနာင္ေတာ္ ျပည္မက ေခါင္းေဆာင္ေတြအေပၚမွာ ယံုၾကည္ အားထားၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ လိုလား ယံုၾကည္ထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုပံုစံဟာလည္း ျပည္မနဲ႔ ေတာင္တန္းေဒသက လူနည္းစုေတြ ညီတူညီမွ် အခြင့္အာဏာရွိတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ၾကမွာဘဲလို႔ ထင္မွတ္ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ထင္မွတ္သလို လက္ရွိ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ျပည္နယ္မ်ားရဲ႕အေျခအေနက ဒီလိုျဖစ္မလာတာ က်ေနာ္တို႔ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အတိုင္း အစီရင္ခံပါရေစ။
လြတ္လပ္ၿပီးခါစ၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးလို႔ (၁၄)ႏွစ္အေတာအတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပည္နယ္ ေတာင္တန္းေဒသေတြရဲ႕ မူလကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ရေတာ့မလိုျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ျပည္ေထာင္စုႀကီးမွာ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ေတြ က်ဆင္းေနၿပီး ျပည္ေထာင္စုသေဘာထားဆိုတာလည္း ဘာကိုယံုရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒနိဒါန္းမွာပါတဲ့ ‘တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ၊ ညီမွ်မႈ’ ဆိုတဲ့ စကားေတြဟာလည္း အဓိပၸါယ္ နည္းနည္းဘဲရွိေတာ့တယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ထင္မပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္နယ္ ေတာင္တန္းေဒသက လူနည္းစုေတြဟာ လက္ရွိ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေပၚမွာ သံသယရွိေနၾကတယ္။
ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္ဆိုတာကို အဓိပၸါယ္ပိုင္းျခားတဲ့အခါမွာ ‘ျပည္နယ္နဲ႔ျပည္မ’ မဟုတ္ဘဲ ‘ျပည္နယ္နဲ႔ က်န္နယ္ေျမေဒသ’ ဆိုတဲ့ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္ ႏွစ္မ်ိဳးဘဲရွိတယ္။ အခု က်ေနာ္တို႔ ျပည္မလို႔ေခၚေနတာဟာ စင္စစ္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စု အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္နယ္ေတြဟာလည္း ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္စိုးမိုးႏုိင္တာကေတာ့ ျပည္မသာလွ်င္ျဖစ္ေနေတာ့ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္အခ်င္းခ်င္းေတြမွာ အျငင္းပြားစရာ၊ မေက်နပ္စရာေတြျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဒီလိုအျငင္းပြားမႈ၊ မေက်နပ္မႈေတြ မၾကာခဏျဖစ္လာေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္လို ေျဖရွင္းေပးမလဲ။ မေျဖရွင္းႏုိင္လို႔ ျပႆနာေတြ စုပံုၿပီးျဖစ္လာရင္ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္မႈကို မထိခိုက္ေပဘူးလား။ ဒါကို အေလးအနက္ စဥ္းစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ မေက်နပ္မႈ၊ နစ္နာမႈရွိတယ္ဆိုတာလည္း ျပည္နယ္ ျပည္ေထာင္စု အဖြဲ႔ဝင္ေတြက ခပ္မ်ားမ်ားျဖစ္ေနေတာ့ ျပည္မအေနနဲ႔ စဥ္းစားတဲ့အခါမွာ ဒါေတြဟာ အေသးအဖြဲေတြပါလို႔ မယူဆေစခ်င္ဘူး။ ဒီလိုယူဆရင္ အမွားႀကီး မွားပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ အေနနဲ႔ ျမင္တာကေတာ့ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ေရးဆြဲၾကတဲ့အခါမွာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ႀကီး ပီပီသသျဖစ္ေအာင္ ေရးဆြဲၾကေစလိုပါတယ္။ ဒီလိုမွ မျပင္အဆင္ရင္ ထပ္တလဲလဲ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ဦးမွာဘဲ။ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စု သေဘာတရားေတြဟာ ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒမွာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ တိတိက်က် ကိုက္ညီေစမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဥပမာဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ခ်င္းေဒသဟာ ျပည္ေထာင္စုႀကီးထဲမွာ ဘယ္လိုအဖြဲ႔ဝင္မ်ိဳး ျဖစ္ထိုက္တယ္ဆိုတာ သတ္မွတ္ သီးသန္႔ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပည္ေထာင္စုပါလီမန္ နဲ႔ ျပည္နယ္ေကာင္စီေတြရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈ သေဘာတရား ေတြကိုလည္း ျပည္ေထာင္စုစနစ္နဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ထားရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီလို ျပည္နယ္/ျပည္မဆိုၿပီး ဆက္လက္ ပိုင္းျခားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီျပည္ေထာင္စုႀကီးရဲ႕ တည္တန္႔ခိုင္ျမဲေရးဟာ ရွိႏုိင္ပါဦးမလား။ ဒီ ဒီမိုကေရစီရဲ႕အႏွစ္သာရကိုေရာ ရွာလို႔ ေတြ႔ပါဦးမလားဆိုတာ စိုးရိမ္စရာျဖစ္လာရပါတယ္။
ဒါေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္အၾကံေပးေထာက္ခံသြားခ်င္တာက ျပည္နယ္/ျပည္မ ရယ္လို႔မခြဲဘဲ ျပည္နယ္ခ်ည္းဘဲ စုေပါင္း ထားတာ ျဖစ္ၾကေအာင္ ျပည္မကိုလည္း ျပည္နယ္တခု အျဖစ္ဖြဲ႔ပါ။ ဒါမွသာ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕ဝင္အခ်င္းခ်င္း ညီမွ်မႈျဖစ္ၿပီး ျပည္နယ္ေတြရဲ႕ သံသယ ရွိမႈေတြဟာ ေျပေပ်ာက္သြားႏိုင္ပါတယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ အခုက်ေနာ္တင္ျပသလို ျပည္နယ္အခ်င္းခ်င္း စုေပါင္းတဲ့မူကို လက္ခံမွ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာ၊ တရားစီရင္မႈအာဏာ၊ ဥပေဒျပဳမႈအာဏာဆိုတဲ့ အဓိကမ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ အာဏာ(၃)ရပ္ကို တန္းတူမွ်တမႈရွိေအာင္ ခြဲေဝၿပီး ဗဟိုျပည္ေထာင္စုကို သင့္ေလ်ာ္တဲ့အာဏာေတြ သတ္မွတ္ေပးထားျခင္းျဖင့္ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္ေဆာက္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ျပည္မေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို က်ေနာ္ အေလးအနက္ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာက ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ႕ သေဘာထားႀကီးမႈကို ထင္ရွား ေအာင္ျပၾကပါ။ ပညာရွိသတိနဲ႔လည္း စဥ္းစားေဝဖန္ၾကပါ။ က်ေနာ္တို႔ ဝိုင္းဝန္းတည္ေဆာက္တဲ့ တုိင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္မႈႀကီး မျပိဳကြဲေအာင္လည္း ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူၾကပါလို႔ ေလးနက္စြာ ေတာင္းပန္ေျပာရင္း က်ေနာ္ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။ ။
ၾသဘာသံမ်ား
ၾသဘာသံမ်ား
ကပၸတိန္ မန္းတံုႏုန္း
ေလးစားအပ္ေသာ သဘာပတိ ႏုိင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔အစိုးရအဖြဲ႔ဝန္ႀကီးမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ျပည္နယ္ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားခင္ဗ်ား။ ခုလို ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ ညီလာခံမွာ က်ေနာ္ စကားေျပာခြင့္ ရတဲ့အတြက္ အထူးဘဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
က်ေနာ္ တင္ျပေဆြးေႏြးလိုတာကေတာ့ ဖက္ဒရယ္မူကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ဖက္ဒရယ္မူ၊ ျပည္ေထာင္စုမူကို လိုလားေနရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ‘ျပည္နယ္မ်ား ညီၫြတ္ေရးအဖြဲ႔’ ဥကၠ႒ႀကီး ေစာခြန္ခ်ိဳ မိန္႔ၾကားသြားသည့္အတိုင္း ဆက္လက္ၿပီး ေထာက္ခံသြားလိုပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၉၄၇)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလအတြင္းမွာ က်င္းပတဲ့ ပင္လံုညီလာခံက အစျပဳၿပီး ျပည္ေထာင္စုႀကီးေပၚေပါက္လာ တယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္က ေတာင္တန္းေဒသမ်ားနဲ႔ ဗမာျပည္မမွာရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ပူးေပါင္းၿပီး တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီၫြတ္မႈကို ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလို တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္မႈနဲ႔ ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကလို႔ လြတ္လပ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ရယ္လို႔ ျဖစ္ေပၚလာရတယ္ဆိုတာလည္း အမွန္အတိုင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လို႔ ျပည္ေထာင္စု ရယ္လို႔ တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ (၁၉၄၇)ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္မွာ ျပည္ေထာင္စု သေဘာသက္ေရာက္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒကို တင္ျပစဥ္က က်ေနာ္တို႔အားလံုး လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ဝိုင္းဝန္း ေထာက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီဖြဲ႔ စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒဟာ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္၊ ျပည္ေထာင္စုသေဘာထားမ်ားနဲ႔အညီ လက္ခံက်င့္သံုးသြားႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္မလာဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံ ဥပေဒဟာ ျပည္ေထာင္စုသေဘာ မသက္ေရာက္သလိုျဖစ္ေနတာ အေတာ္ၾကာၾကာ လက္ေတြ႔ ခံစားလာတဲ့အခါမွာ သိရွိလာရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္တန္းေဒသ လူနည္းစုေတြဟာ ပင္လံုးစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္ေဆာက္ၾကတာျဖစ္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စုႀကီးမွာ အဓိကဦးေဆာင္ေနတဲ့ ေနာင္ေတာ္ ျပည္မက ေခါင္းေဆာင္ေတြအေပၚမွာ ယံုၾကည္ အားထားၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ လိုလား ယံုၾကည္ထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုပံုစံဟာလည္း ျပည္မနဲ႔ ေတာင္တန္းေဒသက လူနည္းစုေတြ ညီတူညီမွ် အခြင့္အာဏာရွိတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ၾကမွာဘဲလို႔ ထင္မွတ္ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ထင္မွတ္သလို လက္ရွိ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ျပည္နယ္မ်ားရဲ႕အေျခအေနက ဒီလိုျဖစ္မလာတာ က်ေနာ္တို႔ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အတိုင္း အစီရင္ခံပါရေစ။
လြတ္လပ္ၿပီးခါစ၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးလို႔ (၁၄)ႏွစ္အေတာအတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပည္နယ္ ေတာင္တန္းေဒသေတြရဲ႕ မူလကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ရေတာ့မလိုျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ျပည္ေထာင္စုႀကီးမွာ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ေတြ က်ဆင္းေနၿပီး ျပည္ေထာင္စုသေဘာထားဆိုတာလည္း ဘာကိုယံုရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒနိဒါန္းမွာပါတဲ့ ‘တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ၊ ညီမွ်မႈ’ ဆိုတဲ့ စကားေတြဟာလည္း အဓိပၸါယ္ နည္းနည္းဘဲရွိေတာ့တယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ထင္မပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္နယ္ ေတာင္တန္းေဒသက လူနည္းစုေတြဟာ လက္ရွိ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေပၚမွာ သံသယရွိေနၾကတယ္။
ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္ဆိုတာကို အဓိပၸါယ္ပိုင္းျခားတဲ့အခါမွာ ‘ျပည္နယ္နဲ႔ျပည္မ’ မဟုတ္ဘဲ ‘ျပည္နယ္နဲ႔ က်န္နယ္ေျမေဒသ’ ဆိုတဲ့ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္ ႏွစ္မ်ိဳးဘဲရွိတယ္။ အခု က်ေနာ္တို႔ ျပည္မလို႔ေခၚေနတာဟာ စင္စစ္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စု အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္နယ္ေတြဟာလည္း ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္စိုးမိုးႏုိင္တာကေတာ့ ျပည္မသာလွ်င္ျဖစ္ေနေတာ့ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္အခ်င္းခ်င္းေတြမွာ အျငင္းပြားစရာ၊ မေက်နပ္စရာေတြျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဒီလိုအျငင္းပြားမႈ၊ မေက်နပ္မႈေတြ မၾကာခဏျဖစ္လာေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္လို ေျဖရွင္းေပးမလဲ။ မေျဖရွင္းႏုိင္လို႔ ျပႆနာေတြ စုပံုၿပီးျဖစ္လာရင္ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္မႈကို မထိခိုက္ေပဘူးလား။ ဒါကို အေလးအနက္ စဥ္းစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ မေက်နပ္မႈ၊ နစ္နာမႈရွိတယ္ဆိုတာလည္း ျပည္နယ္ ျပည္ေထာင္စု အဖြဲ႔ဝင္ေတြက ခပ္မ်ားမ်ားျဖစ္ေနေတာ့ ျပည္မအေနနဲ႔ စဥ္းစားတဲ့အခါမွာ ဒါေတြဟာ အေသးအဖြဲေတြပါလို႔ မယူဆေစခ်င္ဘူး။ ဒီလိုယူဆရင္ အမွားႀကီး မွားပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ အေနနဲ႔ ျမင္တာကေတာ့ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ေရးဆြဲၾကတဲ့အခါမွာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ႀကီး ပီပီသသျဖစ္ေအာင္ ေရးဆြဲၾကေစလိုပါတယ္။ ဒီလိုမွ မျပင္အဆင္ရင္ ထပ္တလဲလဲ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ဦးမွာဘဲ။ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စု သေဘာတရားေတြဟာ ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒမွာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ တိတိက်က် ကိုက္ညီေစမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဥပမာဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ခ်င္းေဒသဟာ ျပည္ေထာင္စုႀကီးထဲမွာ ဘယ္လိုအဖြဲ႔ဝင္မ်ိဳး ျဖစ္ထိုက္တယ္ဆိုတာ သတ္မွတ္ သီးသန္႔ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပည္ေထာင္စုပါလီမန္ နဲ႔ ျပည္နယ္ေကာင္စီေတြရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈ သေဘာတရား ေတြကိုလည္း ျပည္ေထာင္စုစနစ္နဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ထားရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီလို ျပည္နယ္/ျပည္မဆိုၿပီး ဆက္လက္ ပိုင္းျခားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီျပည္ေထာင္စုႀကီးရဲ႕ တည္တန္႔ခိုင္ျမဲေရးဟာ ရွိႏုိင္ပါဦးမလား။ ဒီ ဒီမိုကေရစီရဲ႕အႏွစ္သာရကိုေရာ ရွာလို႔ ေတြ႔ပါဦးမလားဆိုတာ စိုးရိမ္စရာျဖစ္လာရပါတယ္။
ဒါေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္အၾကံေပးေထာက္ခံသြားခ်င္တာက ျပည္နယ္/ျပည္မ ရယ္လို႔မခြဲဘဲ ျပည္နယ္ခ်ည္းဘဲ စုေပါင္း ထားတာ ျဖစ္ၾကေအာင္ ျပည္မကိုလည္း ျပည္နယ္တခု အျဖစ္ဖြဲ႔ပါ။ ဒါမွသာ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕ဝင္အခ်င္းခ်င္း ညီမွ်မႈျဖစ္ၿပီး ျပည္နယ္ေတြရဲ႕ သံသယ ရွိမႈေတြဟာ ေျပေပ်ာက္သြားႏိုင္ပါတယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ အခုက်ေနာ္တင္ျပသလို ျပည္နယ္အခ်င္းခ်င္း စုေပါင္းတဲ့မူကို လက္ခံမွ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာ၊ တရားစီရင္မႈအာဏာ၊ ဥပေဒျပဳမႈအာဏာဆိုတဲ့ အဓိကမ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ အာဏာ(၃)ရပ္ကို တန္းတူမွ်တမႈရွိေအာင္ ခြဲေဝၿပီး ဗဟိုျပည္ေထာင္စုကို သင့္ေလ်ာ္တဲ့အာဏာေတြ သတ္မွတ္ေပးထားျခင္းျဖင့္ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္ေဆာက္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ျပည္မေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို က်ေနာ္ အေလးအနက္ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာက ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ႕ သေဘာထားႀကီးမႈကို ထင္ရွား ေအာင္ျပၾကပါ။ ပညာရွိသတိနဲ႔လည္း စဥ္းစားေဝဖန္ၾကပါ။ က်ေနာ္တို႔ ဝိုင္းဝန္းတည္ေဆာက္တဲ့ တုိင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္မႈႀကီး မျပိဳကြဲေအာင္လည္း ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူၾကပါလို႔ ေလးနက္စြာ ေတာင္းပန္ေျပာရင္း က်ေနာ္ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။ ။
ၾသဘာသံမ်ား
0 comments:
Post a Comment